Tajemnice Rosji II

TAJEMNICE ROSJI II serial dokumentalny

„Tajemnice Rosji” – trzy wnikliwe filmy tej serii ukazują, jak w nowej Rosji radziecki porządek działa po dziś dzień i w jakich warunkach żyją tam ludzie.
W tej „zakazanej podróży” realizatorzy nie tylko odkrywają białe plamy na dziennikarskiej mapie świata, ale przede wszystkim w świadomości ludzi. Uczestniczą w ich codziennym życiu określanym przez politykę i ukazują, jak oni – ci przegrani – nieśmiało bronią swej godności.
W osiem lat po upadku Związku Radzieckiego nadal funkcjonujący realny socjalizm pozostaje jedną z większych zagadek XX wieku. Również w „nowej” Rosji, w demokracji Jelcyna, istnieją w tym kraju zakazane miejsca. Szybko rozwijające się miasta, jak Moskwa czy St. Petersburg nie zdołają przyćmić faktu, że kraj i jego obywatele uginają się pod ciężarem siedemdziesięciu trzech lat sowieckiego systemu.

Reżyser Jerzy Śladkowski wnikliwie ukazuje w swoich filmach losy konkretnych ludzi na przysłowiowym „zakręcie” życiowym – nie pozbawionych zapału, ale często też przeżywających porażki.

Podglądamy życie w garnizonie wojskowym na Czukotce – najdalszym północno-wschodnim cyplu Rosji. Stąd już prawie widać wybrzeże Alaski.
W mieszance dumy i bezcelowości oddziały ćwiczą tu jeszcze według planów z czasów zimnej wojny. Strzegą góry skrywającej mroczną tajemnicę – zardzewiałe głowice broni nuklearnej… Nikt zresztą nie zna tego szczegółów.

Niektóre aspekty filmów Śladkowskiego wydają się tak bliskie, jakby nie były częścią filmu dokumentalnego, a fabułą. Sceny z życia rodziny naznaczonej alkoholem w ich sytuacji bez wyjścia poruszają do głębi. Sposób, w jaki ci ludzie sami się zadręczają, bo znaleźli się w przytłaczających warunkach życiowych, przypomina losy wielkich bohaterów rosyjskiej literatury. Śladkowski przedstawia ich sytuację uczciwie i ze współczuciem. W krótkich czterdziestu pięciu minutach filmu daje widzowi możliwość nie tylko uczestniczyć w losach tych ludzi, ale również współodczuwać z bohaterami.
Śladkowski radzi sobie z tym po mistrzowsku. Otwiera się na ludzi, na ich „część kosmosu”. Pokazuje, jak najwięksi przegrani zachowują godność w samym środku i na samym dnie beznadziejności.

ZAPOMNIANA ARMIA

ZOMBI

MIASTO KOBIET