Wielkie powieści jak „Wojna i pokój”, „Anna Karenina”, „Zmartwychwstanie” i nowele „Sonata Kreutzerowska „, „Śmierć Iwana Iljicza”, „Ile ziemi potrzebuje człowiek” rozsławiły Lwa Nikołajewicza Tołstoja (1828 – 1910) w całym świecie.
Zarówno te mistrzowskie dzieła jak i siedemdziesiąt innych nowel i opowiadań, swoje filozoficzne i krytyczne artykuły o tematyce społecznej, tłumaczenia fragmentów Pisma Świętego i na koniec nawet podręczniki szkolne dla chłopskich dzieci, napisal Tołstoj uzywając pierwszej osoby liczby pojedyńczej, naznaczajac je własną osobowością i doświadczeniem.
Życiowym tematem pisarza i moralisty Lwa Tołstoja jest on sam – człowiek pośród ludzkich przeciwności. Pisarz, który każde swoje dzieło przepisywał po siedem razy; żołnierz, który poznał strach i rozgoryczenie w walce; myśliwy, który został wegetarianiniem; ojciec trzynaściorga dzieci, który przeklinał pożycie małżeńskie; wierzący, który został oficjalnie wykluczony z rosyjskiego kościoła prawosławnego; arystokrata w wiejskim odzieniu; rosyjski patriota, który skrytykował wojnę przeciwko Czeczenom na Kaukazie i rozbiory Polski.
Siebie samego postrzegał Tołstoj jako moralistę i grzesznika.
„Każdy ma swojego Tołstoja i może go dowolnie interpretować. On jest po prostu sobą. Jest większy od innych” – oto słowa praprawnuka pisarza, Władimira Tołstoja, historyka literatury i dyrektora Muzeum w Jasnej Polanie.